küçükken top oynanan sahibi bilinmeyen arsa

dünyanın en güzel stadı budur. ve o arsanın sahibi, sen çok güzel insandın. bilesin. hakkımız helaldir sana. sağolasın.

futbolu sevdirmek adına katkısı 3 büyüklerden kat be kat fazla olan, oynayanlara kalırsa zemini koşulları her daim müsait, şimdilerde muhtemelen kat karşılığı müteahhite verilmiş 3 daire alınıp birinde oturulan, diğer ikisinden kira alınan yerdir. gönüllerdeki ebedi futbol mabedidir.

masumiyetimizin ve çocukluğumuzun her şeyidir bu arsa. zira bu arsada öyle güzel kurallar vardır ki, hiçbir kanun ve yasa o kurallardan daha etkili değildir. ve hiçbir zaman olamaz. 3 korner 1 penaltıdır mesela. adamın gol diyor dediğimiz an, tüm kurallar askıya alınır. mesela benim en hoşuma giden kural kaleci boyudur. kaleci elini kaldırdığında top kaleci boyundan 2 karış yukarıdan giderse o gol sayılmaz. adalet vardır bu arsada. nizam vardır. toplumun kendi kendini yönetmesidir bir nevi. gerçek demokrasi bu arsa üzerinde gerçekleşen her şeydir. evden getirilen salçalı ekmek ya da aşırı yorulduğunda su içmek için bir hakemin düdüğü gerekmez. saygı vardır her şeyden önce. kasti girilmez, pis burun denenmez, abanılmaz... ütopyadır bu arsa. sırtımızdaki formalara numaraları anamız dikmiştir. herkesin forması farklıdır. birinin ki atletten bozmadır, diğerinin ki tişörtten. yine de kimse takım arkadaşını karıştırmaz. bu eşsiz ütopyanın yaşandığı arsaya sonra bir gün iş makinaları gelir. ütopyanın çocukları, o 15-20 çocuk, dizleri soyuk halde kenardan izler, herkesin yüzü gözü kirli ama kalbi tertemizdir. iş makinaları arsayı eşmeye başladığında o 15-20 çocuk ayaklanır. birbirinin omzuna tutuna tutuna evlerine doğru yol alır. işte o çocuklar belki de o gün büyür.

küçüklüğümüzde sırf cocuklar top oynasın diye toprağının ustune tas bile koymayan guzel amcamız sayesinde cok güzel anılarım, attığım guzel goller olmuştur.

şimdi bizimkinin yerinde dev gibi bir carrefour var.inşaatını da hep izledim.sonra böyle oldum işte

bizim oturduğumuz sokakta hemen evimizin alt tarafında bir arsa vardı. o zamanlar neredeyse boyuma kadar gelen bitkiler vardı, bakımsız bir araziydi bir nevi otluktu. bir gün arkadaşlarımla ve mahallenin abileriyle otururken orayı stadyum yapmaya karar verdik ve böylece mahalle maçlarımızı yapabileceğimiz bir alan olmuş olacaktı. yazın sıcağında başladık çalışmaya, küçükten büyüğe herkes elinden gelen katkıyı yüksünmeden vermişti, akşama kadar çalışmıştık ve sonunda muhteşem bir sahamız olmuştu en azından o zamanlar bize öyle geliyordu. farklı mahalleden gelen çocuklarla birçok maç yaptık, çok kavga da ettik o arsada ama en güzel anılarımızın olduğu yerlerden biridir orası, şimdiki çocuklar çok şanssız artık ne oynayabilecekleri bir arsa var ne de onlarda o uğraşı verecek ruh.

erkekli kızlı oyun alanımız şu an apartman dikilmiş ve önünden her geçtiğimde üzülüyorum :(